Plastic is een fantastisch materiaal. Het is licht en gaat eeuwig mee. Dat is ook net het probleem. We maken producten voor eenmalig gebruik van een materiaal dat niet vergaat. Een dom idee.
Sinds 1950 is de productie van plastic steil omhooggegaan. De laatste 10 jaar is er meer plastic geproduceerd dan in de hele 20e eeuw. Plastic dat op straat belandt, komt door wind en regen in rivieren en zo uiteindelijk in de zee en oceaan terecht. Afvalophaling bestaat niet overal, en waar het wel bestaat zijn mensen soms slordig. Onder invloed van zon, water en tijd breekt het plastic af in heel kleine deeltjes: Plastic vergaat nooit, het valt enkel uit elkaar.
Naast zwerfvuil dat uiteindelijk in de zee terechtkomt, zijn er nog enkele belangrijke oorzaken. Bij het wassen van synthetische kleding (polyester, nylon, fleece, …) komen miniplasticdeeltjes los die zo klein zijn dat ze de rioolzuivering passeren. Per wasbeurt gaat het om miljoenen vezels. Ook in veel cosmeticaproducten zitten heel kleine plasticdeeltjes, om een schurend of zuiverend effect te bekomen. Deze microplastics komen via de afvoer rechtstreeks de zee in.
Door de stroming van de zee verzamelt het plastic zich op bepaalde plaatsen in de oceaan. Daar ontstaan dan ‘hotspots’, een mix van grote stukken plastic en microplastics die samen plasticeilanden vormen.
Uitgebreide info over plastic soup vind je op de website van Plastic Soup Foundation.
